Twee dagen bracht ik bij je door. En ik ontdekte een – voor mij – nieuw fenomeen. Een kater hebben na een compleet nuchter festivalbezoek. Niet zo goed weten hoe je je nou voelt.
En ik weet het nog steeds niet zo goed. Ik voel me herboren en een tikkeltje verloren. Een beetje zwevend en geaard as f*ck. Sip dat het alweer voor bij is, en dankbaar dat dit mogelijk is. Een zonovergoten plek met pure mensen. Waar knuffelen de standaard is. En tranen net zo normaal zijn als een lach. Jij als persoon belangrijker bent dan jouw verhalen. Of de verhalen die je denkt te hebben over jezelf. Waar ik keer op keer leer hoeveel kracht er zit in delen. Dat de zweethut niet je vijand maar een vriend is. Waar ik stukje bij beetje dichterbij mezelf kom. En dichterbij anderen. Dat verbinding écht ons allergrootste goed is.
Het is best pittig om dan weer thuis te komen. Ik bracht een bezoek aan Marian en haar ‘Theater van de waarheid’ en moet denken aan haar rake woorden. In het gras, voor haar oranje retro caravan, zei ze: “je kan nog zoveel zweven en ergens ‘daarboven’ zijn, maar ook met beide benen op de grond moet het oké voelen”. Dus ik oefen nog even door. Om alle ervaringen van mijn innerlijke wereld bij elkaar te brengen. Het
één en het ander. De kriebels en de heimwee. Daarboven en hier. Jij en ik. Wij.
Dit was mijn ode aan Ayuna. Bedankt voor het thuiskomen.
